تحولات هنری رنسانس را می توان در سه دوره بررسی و مطالعه کرد:
۱) رنسانس آغازین ( ۱۲۰۰-۱۴۰۰ میلادی)
۲) رنسانس میانه( ۱۴۰۰-۱۵۰۰ میلادی)
۳) رنسانس پیشرفته ( ۱۵۰۰-۱۶۰۰ میلادی)
رنسانس آغازین در ایتالیا ، در زمینه پیکرتراشی و نقاشی رشد قابل ملاحضه ای یافت. در یان زمان هنر گوتیک کنار گذاشته ، طاق رومی و ستون بندی و گنبد سازی به سبک های قدیم یونانی مورد توجه قرار گرفت .
در دوره رنسانس میانه تحول بزرگی در معماری بوجود آمد که برونلسکی سهم بسزایی در این مورد داشت.
یکی از ویژگی های این دوره استفاده ار عناصر افقی مانند طرّه یا هرّه چینی و سنتوری ها برای تاکید بر خطوط افقی بر خلاف معماری گوتیک بود . طرح بناها در این دوره بر اساس تقارن مرکزی یعنی متقارن بودن تمام اجزای بنا، نسبت به یک مرکز مرسوم گردید و بعضی بناها اقتباس یافته از پانتئون روم بوده است . از بناهای مشهور این دوره ، کلیسای فلورانس ، بیمارستان کودکان سه راهی و نمازخانه ی پاتسی ساخته ی برونلسکی و کاخ روچلای ساخته ی آلبرتی می باشد.
با آغاز قرن ۱۶، رنسانس وارد مرحله ی تکامل یافته ای شد که رنسانس مترقی و پیشرفته نام یافت و این به دلیل نوعی تعالی طلبی و آرمان گرایی نوین در ذهن هنر آفرینان این دوره بود . معماری در این دوره بر اساس ساختمان متمرکز به یک نقطه ( تقارن نقطه ای) بود و از بدن انسان در طرح بناها ، الهام گرفته شد . از آثار این دوره معبد بر امانته ، کاخ فارنزه و میدان کاپیتول ( اثر میکل آنزه ) بود.
پیکر تراشی در این دوره با نام میکل آنژ رقم می خورد و میکل آنژ به پدر سبک باروک معروف می شود .
نقشه های دوره رنسانس عموماً به شکل چهار گوش ( صلیب یونانی ) یا مستطیل ( صلیب رومی) طراحی و طاق و گنبد به قسمت مرکزی آن بسته می شد .
از پیکره ها ، بر خلاف معماری گوتیک که در نماسازی استفاده می شد ، در داخل ساختمان بهره می جستند .
معماری رنسانس برخلاف گوتیک در بناهای غیر مذهبی و تجملی و قصر سازی رشد کرد . در اواخر رنسانس پیشرفته ، نما ها به صورت تندیس وار در آمدند و از فرم و نظم و تناسب بدن انسان ، در طراحی انها استفاده فراوان شد.
۱) رنسانس آغازین ( ۱۲۰۰-۱۴۰۰ میلادی)
۲) رنسانس میانه( ۱۴۰۰-۱۵۰۰ میلادی)
۳) رنسانس پیشرفته ( ۱۵۰۰-۱۶۰۰ میلادی)
رنسانس آغازین در ایتالیا ، در زمینه پیکرتراشی و نقاشی رشد قابل ملاحضه ای یافت. در یان زمان هنر گوتیک کنار گذاشته ، طاق رومی و ستون بندی و گنبد سازی به سبک های قدیم یونانی مورد توجه قرار گرفت .
در دوره رنسانس میانه تحول بزرگی در معماری بوجود آمد که برونلسکی سهم بسزایی در این مورد داشت.
یکی از ویژگی های این دوره استفاده ار عناصر افقی مانند طرّه یا هرّه چینی و سنتوری ها برای تاکید بر خطوط افقی بر خلاف معماری گوتیک بود . طرح بناها در این دوره بر اساس تقارن مرکزی یعنی متقارن بودن تمام اجزای بنا، نسبت به یک مرکز مرسوم گردید و بعضی بناها اقتباس یافته از پانتئون روم بوده است . از بناهای مشهور این دوره ، کلیسای فلورانس ، بیمارستان کودکان سه راهی و نمازخانه ی پاتسی ساخته ی برونلسکی و کاخ روچلای ساخته ی آلبرتی می باشد.
با آغاز قرن ۱۶، رنسانس وارد مرحله ی تکامل یافته ای شد که رنسانس مترقی و پیشرفته نام یافت و این به دلیل نوعی تعالی طلبی و آرمان گرایی نوین در ذهن هنر آفرینان این دوره بود . معماری در این دوره بر اساس ساختمان متمرکز به یک نقطه ( تقارن نقطه ای) بود و از بدن انسان در طرح بناها ، الهام گرفته شد . از آثار این دوره معبد بر امانته ، کاخ فارنزه و میدان کاپیتول ( اثر میکل آنزه ) بود.
پیکر تراشی در این دوره با نام میکل آنژ رقم می خورد و میکل آنژ به پدر سبک باروک معروف می شود .
نقشه های دوره رنسانس عموماً به شکل چهار گوش ( صلیب یونانی ) یا مستطیل ( صلیب رومی) طراحی و طاق و گنبد به قسمت مرکزی آن بسته می شد .
از پیکره ها ، بر خلاف معماری گوتیک که در نماسازی استفاده می شد ، در داخل ساختمان بهره می جستند .
معماری رنسانس برخلاف گوتیک در بناهای غیر مذهبی و تجملی و قصر سازی رشد کرد . در اواخر رنسانس پیشرفته ، نما ها به صورت تندیس وار در آمدند و از فرم و نظم و تناسب بدن انسان ، در طراحی انها استفاده فراوان شد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر