۱۳۸۸ مرداد ۳۱, شنبه

معماری باروک


واژه باروک توسط مورخین هنر برای تعیین سبکهای غالب هنری در سالهای ۱۶۰۰ تا ۱۷۵۰ میلادی مورد استفاده قرار گرفته است. معنایی اصلی این واژه غیر عادی و معوج است.
هنر باروک هنری است که از یک سو به دین و متولیان کلیسا مربوط می شود و از سوی دیگر گرایش به تجمل گرایی و مادیات در آن دیده می شود. در باروک با تضاد گویی سعی در فریب ذهن ها داشتند. عدم وضوح و اغوا٬ نظم بسیار پیچیده٬ صلابت ساختمانی جسمانیت٬ فراجنالی٬ ابهت و تجمل پروری از خصوصیات این دوره می باشد.
در این دوره از پلان٬ از تلفیق حرکت محوری و مرکزی به فرم بیضی رسیدند٬ پلانها نا متقارن هستند و از تناسبات طلایی کمتر بهره گرفته شده است. اجزای عناصر فضا از هم قابل تفکیک نیستند به همین خاطر گویی فضا تا بینهایت ادامه دارد. در این دوره نور پردازی هم با استفاده از نور غیر مستقیم به صورتی بوده که حالت خیال انگیز و فضایی تا بی نهایت را القا می کرده است. در این دوره تزئینات غالباْ بر سازه می باشد و به تعبیری در باروک حق تقدم از عقل گرفته شده و به احساس داده شده است.
برینینی از هنرمندان سده ۱۷ میلادی ایتالیا٬ از بزرگترین معماران و پیکر تراشان دوره باروک می باشد٬ از آثار مهم وی پلکان راهنما در واتیکان می باشد که با کاستن عرض پله به تدریج و روشن کردن مسیر انتهایی به کلیسا حالت روحانی را القا می کند. از دیگر آثار وی سنت آندریال در روم و طراحی میدان سن پترو در شهر روم می باشد.
از معماران مهم دیگر این دوره بورمینی است که بناهایی با پیچیدگی مفرط بوجود آورده است.
از بناهای مهم این دوره می توان به موزه لوور٬ کاخ ورسای در فرانسه٬ تالار ضیافت و ایتهال در انگلیس ٬ کلیسای سنت پل و ساختمان شهرداری آمستردام اشاره نمود.

۱ نظر: